Δεν ήταν λιγότερο σημαντική η συμβολή του Francesco Procopio de Coltelli από τη Σικελία που, έναν αιώνα αργότερα, με την μοναδική «σορμπετερία» που είχε κληρονομήσει από τον παππού του, αντιμετώπισε την περιπέτεια ενός μεγάλου ταξιδιού στους δρόμους της Ιταλίας που είχαν γεμίσει με συμμορίτες που στόχευαν να κατακτήσουν το Παρίσι. Κάποιο εικάζουν ότι η καταγωγή του ήταν από το Παλέρμο ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι γεννήθηκε στην Acitrezza, ένα μικρό χωριό στα παράλια του Ιονίου στα βόρεια της Κατάνης. ο παππούς του, ο δον Φραντσέσκο, είχε αφιερώσει πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του για να κατασκευάσει ένα ειδικό εργαλείο με το οποίο μπορούσε να παρασκευάσει τα διάσημα σορμπέ του που οι μουσουλμάνοι είχαν φέρει αιώνες πριν στο νησί. Και ο Procopio άργησε να ασχοληθεί συστηματικά και πολλές φορές άφησε κατά μέρος τη μηχανή για να επιστρέψει στη ζωή της θάλασσας μέχρι που έδωσε την οριστική καμπή στη ζωή του, ξεκινώντας για το Παρίσι με την ελπίδα να συναντήσει στην γαλλική πρωτεύουσα μεγαλύτερη αναγνώριση από εκείνη στην πατρίδα του.
Ένιωθε πολύ αισιόδοξος γιατί είχε βελτιώσει την παραδοσιακή σύνθεση του σορμπέ με δύο καινοτομίες: τη ζάχαρη αντί για το μέλι, σύμφωνα με την αραβική συνταγή και το αλάτι που αναμιγμένο με τον πάγο στις αντίστοιχε αναλογίες, αύξανε σημαντικά τη διάρκεια. Οι προβλέψεις του ήταν βάσιμες, το 1660 άνοιξε το πρώτο του καφέ-όπου πωλούσε και παγωτά στη πρωτεύουσα. Ο Λουδοβίκος ο 14ος , ο βασιλιάς Ήλιος εκθείασε δημόσια τα προϊόντα του συμβάλλοντας αρκετά στην αύξηση της επιτυχίας του. Στη συνέχεια αποφάσισε να μεγαλώσει τον χώρο του και μεταφέρθηκε στην οδό Ancienne Comédie Française, όπου άνοιξε ένα καφέ στο οποίο έδωσε το όνομά του “Café Procope”. Αυτό ήταν που τελικά θα γινόταν ένα από τα πιο διάσημα καφέ της Ευρώπης.
Αυτή η επιτυχία επισφραγίστηκε ακόμη περισσότερο όταν ο Coltelli, που έκανε γαλλικό το όνομά του και το μετέτρεψε σε «François Procope De Couteaux», προσκλήθηκε στις Βερσαλλίες για πάρει ο ίδιος από τα χέρια του βασιλιά, την πιο σημαντική αναγνώριση της εποχής την «πατέντα» που σήμαινε το σχεδόν αποκλειστικό δικαίωμα παρασκευής της σπεσιαλιτέ του «παγωμένου νερού» (τη σημερινή γρανίτα), τα «παγωτά φρούτων», τα «λουλούδια γλυκάνισου και κανέλας», το «παγωτό με χυμό λεμονιού», με «χυμό πορτοκαλιού», με «κρέμα παγωτού”, «σορμπέ φράουλας» και τις σπεσιαλιτέ του.
Ο Coltelli δεν ήταν ο μοναδικός ιταλός παγωτοποιός που είχε μεγάλη επιτυχία στο Παρίσι: ο Tortoni ίδρυσε το διάσημο καφέ «Café Napolitainse» μέρος πολύ γνωστό ο οποίο άρεσε και στον Ροσίνι.
είμαστε πλέον στις αρχές του 1700, το κρύο γλυκό έχει πλέον παγιωθεί σε όλες τις αυλές και τις πρωτεύουσες της Ευρώπης καθώς και στα πιο ονομαστά καφέ της Βενετίας, του Τορίνο, της Νάπολης και του Παλέρμο, το ειδικά μενού με βάση το παγωτό γινόταν ανάρπαστα.
Αλλά ήταν τελικά η Αμερική και ειδικότερα οι ΗΠΑ το μέρος όπου το παγωτό έκανε μεγάλη επιτυχία. Και αυτό το επίτευγμα οφείλεται σε έναν άλλο Ιταλό τον Giovanni Bosio από τη Γένοβα, που από το 1770 άνοιξε στη Νέα Υόρκη το πρώτο παγωτατζίδικο. Στο μεταξύ στο Μιλάνο, είχε γίνει πολύ της μόδας το “Cecco Beppe”: παγωτό με καφέ και πορτοκάλι (τα χρώματα της σημαίας των Αψβούργων) στο οποίο έχει δοθεί το όνομα του αυτοκράτορα ενώ στον οίκο της Μαρκησίας Spedaletti, μεγάλης θαυμάστριας του Γαριβάλδη και ένθερμη υποστηρίκτρια της ένωσης της Ιταλίας, σερβίρονταν τρίχρωμα σορμπέ με φιστίκι, λεμόνι και αμαρένα.