Στο μεταξύ στη Φλωρεντία γινόταν γνωστή και μια άλλη προσωπικότητα, ο Bernardo Buontalenti, περίφημος καλλιτέχνης, ασυναγώνιστος ψυχαγωγός στις γιορτές του αρχιδούκα Cosimo I.
Σε αυτό το σημείο είναι που, κατά μία έννοια, το κρύο γλυκό απομυθοποιείται και αποτελεί μέρος της πραγματικής ιστορίας. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί οι πληροφορίες που έχουμε μέχρι τώρα για τα γεγονότα των προκατόχων δεν είναι βάσιμες και τεκμηριωμένες, αλλά γιατί είναι πιο απλό να ανατρέξουμε στις πηγές που μαρτυρούν τη δραστηριότητα του Buontalenti, έναν τυπικό εκπρόσωπο της ιταλικής Αναγέννησης, έναν πολυτάλαντο άνθρωπο με ξεχωριστή δημιουργικότητα.
Σε αυτόν τον πολυμήχανο και εφευρετικό άνθρωπο θα αναθέτονταν η ευθύνη να οργανώσει τους εορτασμούς για την υποδοχή μιας ισπανικής αποστολής κατά την οποία ο Cosimo I επιδίωκε να φέρει συμφέρουσες πολιτικές συμφωνίες. Ο Buontalenti δε σταμάτησε, προετοίμασε θεατρικές παραστάσεις στους κήπους και στον Άρνο, ένα μεγάλο θέαμα στο φρούριο Basso, πυροτεχνήματα άνευ προηγουμένου, όχι τυχαία οι συμπολίτες του τον είχαν παρονομάσει «Bernardo delle Girandole» και δοκιμάστηκε και στη μαγειρική τέχνη. Για να εκπλήξει ξανά τους συνδαιτυμόνες ετοίμασε μία αρωματική κρέμα με περγαμόντο, λεμόνια και πορτοκάλια, παγωμένη με ένα μίγμα της εφεύρεσής του. Οι ιστορικές μαρτυρίες της εποχής επιβεβαιώνουν ότι ήταν ο Buontalenti που επινόησε μια σημαντική καινοτομία στην τέχνη διατήρησης του χιονιού.
Μέχρι τώρα το χιόνι συλλεγόταν κατά τις χιονοπτώσεις του χειμώνα και πρεσσαριζόταν μέσα σε κελάρια επενδυμένα με άχυρο για να το διατηρήσουν όσο περισσότερο γινόταν. Ο Bernardo εφηύρε ειδικές ημιυπόγειες κατασκευές, με έναν κενό χώρο γεμισμένο με φελλό και επενδυμένο με ξύλο και αυλάκια που επέτρεπαν το νερό να τρέχει σιγά σιγά με το λιώσιμο του πάγου. Οι κατασκευές αυτές βρίσκονταν έξω από τα τείχη της πόλης, και δόθηκε το όνομα «Οδός των Πάγων» σε έναν από τους δρόμους που υπάρχει μέχρι σήμερα.