Στη Βίβλο, ο Ισαάκ προσφέρει στον Αβραάμ γάλα κατσίκας ανακατεμένο με χιόνι, προσφέροντας το πρώτο παγωτό της ιστορίας.
Και στις αρχαιολογικές εκσκαφές της Τροίας, ήρθαν στο φως ευρήματα πηγαδιών όπου οι μελετητές θεωρούν ότι εκεί φυλάσσονταν ο πάγος και το χιόνι που φαίνεται ότι συσσωρεύονταν σε στρώματα που καλύπτονταν από φύλλα ή άχυρο, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό ψυγεία πάγου των οποίων η χρήση μεταφέρθηκε και σε διαφορετικά γεωγραφικά πλάτη, μέχρι ακόμη και τις μέρες μας.
Μια ιστορική παράδοση αναφέρει ότι ο βασιλιάς Σολομώντας κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες παγωμένων ροφημάτων ενώ και ο Μέγας Αλέξανδρος κατά τη διάρκεια των εκστρατειών του στην Ινδία είχε την αίτηση συνεχούς χιονιού που θα το κατανάλωνε μαζί με μέλι και φρούτα κατά τη διάρκεια των πορειών και των μαχών. Αυτό το στοιχείο δεν μας εκπλήσσει διότι οι αρχαίοι συνήθιζαν να πολεμούν με συγκεκριμένες τακτικές και μεγάλους χρόνους και άφηναν και διαλείμματα ώστε να ανασυνταχθούν και να ξεκουραστούν. Άλλοι μελετητές τοποθετούν τις απαρχές του παγωτού σε περίπου 3.000 χρόνια π.Χ και τις εντοπίζουν στους πληθυσμούς της Άπω Ανατολής, ειδικότερα στους Κινέζους.
Στη συνέχεια, από την Κίνα, με τις επιδρομές των Μογγόλων, το παγωτό έφτασε στην Ελλάδα και την Τουρκία, και από εκεί και στις υπόλοιπες χώρες της λεκάνης της Μεσογείου.
Σίγουρα πολλοί είναι εκείνοι που μπόρεσαν να θαυμάσουν τις τοιχογραφίες με τις οποίες οι Αιγύπτιοι συνήθως διακοσμούσαν τους τοίχους των τάφων. Εκεί απεικόνιζαν με μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες όλα όσα διεξάγονταν με τρόπο μαγικό στον άλλο κόσμο, μεταφέροντας με τον τρόπο αυτό, και στην άλλη ζωή, τις χαρές του τραπεζιού. Από αυτές τις απεικονίσεις που βρέθηκαν στους τάφους της Κοιλάδας των Βασιλέων ή στους τάφους μαστάμπα που αναδύονται από της άμμο της ερήμου Σαχάρα, βλέπουμε σκηνές από την καθημερινή ζωή και τις συνευρέσεις των Φαραώ.
Λίγοι, ωστόσο, γνωρίζουν ότι ανάμεσα στα πιο αγαπημένα πιάτα, και που ιδιαίτερα εκτιμούσαν μέσα στην απίστευτη ζέστη που ανέδυε η κοντινή έρημος, από τότε το κρύο γλυκό έκανε την εμφάνισή του με τη μορφή υποτυπώδους γρανίτας.
Είναι σίγουρο ότι η συνήθεια να παγώνουν τα ροφήματα ήταν ήδη πολύ γνωστή στους αρχαίους Αιγύπτιους. Το κατάφερναν αυτό ανακινώντας μια βεντάλια που παρήγαγε πάγο με εξάτμιση μέσα σε δοχεία από άργιλο.
Η Κλεοπάτρα πρόσφερε στον Καίσαρα και τον Αντώνιο κάτι παρόμοιο με τη σύγχρονη γρανίτα ανακατεύοντας φρούτα και πάγο.
Οι Ρωμαίοι που είναι γνωστό ότι αγαπούσαν τα καλά εδέσματα, ετοίμαζαν το γνωστό “nivatae potiones”. Ο στρατηγός Κουίντο Φάμπιο Μάσιμο φαίνεται ότι ήταν ο πρώτος που εφηύρε τη συνταγή για το σορμπέ. Ο ιστορικός φιλόσοφος Κουίντο Μάσιμο Γκόρντο υποστηρίζει ότι ο πρώτος που εισήγαγε επίσημα στα δείπνα το παγωτό ήταν ο αυτοκράτορας Νέρωνας που το έτος 62 π.Χ. πρόσφερε στους καλεσμένους του ένα ρόφημα που αποτελείτο από τριμμένα φρούτα, μέλι και χιόνι. Η προμήθεια του χιονιού γινόταν τόσο από τις πλαγιές του Τερμινίλο, τόσο από την Έτνα όσο και από το Βεζούβιο. Η κατανάλωση ήταν τόσο μεγάλη που αυτό αποτέλεσε ένα προσοδοφόρο εμπόριο μέχρι την πτώση της Αυτοκρατορίας.