Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, εξαφανίστηκαν για λίγο διάστημα στη Δύση οι γεύσεις που σχετίζονταν με το παγωτό. Αλλά ήταν στην Ανατολή που ανακαλύφθηκε η εφεύρεση για το πάγωμα των χυμών φρούτων που τα τοποθετούσαν σε δοχεία που περιβάλλονταν από τριμμένο πάγο. Οι Άραβες έπαιξαν ένα ρόλο ακόμη πιο σημαντικό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η λέξη σορμπέτο φαίνεται ότι προέρχεται από την αραβική λέξη «scherbet» (γλυκό χιόνι) ή από το εξίσου αραβικό, «sharber» (ρουφώ) το οποίο περνώντας από τα τούρκικα θα έδινε τη λέξη «chorbet» δηλαδή σορμπέ.
Οι Σταυροφόροι κατά την επιστροφή τους από τα Άγια Χώματα, εκτός από τα λάφυρα και τα τραύματα του πολέμου έφεραν στα τραπέζια των πλουσίων της Ευρώπης εκλεπτυσμένες συνταγές σορμπέ με βάση τα εσπεριδοειδή, τα μούρα και το γιασεμί που αμέσως διαδόθηκαν με μεγάλη επιτυχία.
Ο Μάρκο Πόλο, προς το τέλος του XIIIου αιώνα, στο τέλος του ταξιδιού τους στην Ασία, έφερνε από την Κίνα νέες ιδέες για την τεχνητή ψύξη. Οι κινέζοι είχαν ανακαλύψει τον τρόπο να παράγουν πάγο όχι μόνο χρησιμοποιώντας το χιόνι του χειμώνα αλλά ανακατεύοντας το νερό με νιτρικό κάλιο.
Λέγαμε ότι τα σορμπέ κατά τον Μεσαίωνα εξαφανίστηκαν σχεδόν από τα τραπέζια όπως και άλλα φαγητά που εθεωρείτο ότι συμβόλιζαν το αμάρτημα, όπως και όλες οι γήινες χαρές. Κάθε εποχή φέρνει μαζί της και τις αντιθέσεις τις και ήταν ακριβώς μέσα στα μοναστήρια που γινόταν τα μεγαλύτερα τραπέζια και το σορμπέ συνέχιζε να κυκλοφορεί κρυφά, αρωματισμένο με όλες τις γεύσεις της Ανατολής.
Στα τέλη του 1300 άρχισε να αναδύεται από τις στάχτες του Μεσαίωνα η τέχνη της ζωής και της καλής διατροφής και η κατανάλωση των σορμπέ συνέχιζε αλλά σε μικρότερη ένταση, παρά τις οδηγίες για λιτότητα από τον πάπα και τον αυτοκράτορα που αγνοούνταν συστηματικά.